Πιο συγκεκριμένα: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καλεί το Συμβούλιο και την Επιτροπή, με την υποστήριξη των αρμόδιων οργανισμών της ΕΕ, να αναπτύξουν κοινή επίγνωση της κατάστασης, να βελτιώσουν την παρακολούθηση των δεδομένων σχετικά με τις ικανότητες υποδοχής και τις μεταναστευτικές ροές και να ανιχνεύουν ταχύτερα νέες μεταναστευτικές τάσεις, τόσο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και εντός αυτής.».
Θα περίμενε κάποιος από τα Κράτη Μέλη της ΕΕ να έχουν πλέον «επίγνωση της κατάστασης» στο ζήτημα της Μετανάστευσης ειδικά μετά την περίοδο 2015-2016 και σίγουρα μετά και την προσφυγική κρίση της Ουκρανίας. Δεν έχει λογική να συζητάμε αποκλειστικά για φύλαξη συνόρων και επιστροφές, όταν οι χώρες στις οποίες θα επιστραφούν άνθρωποι αντιμετωπίζουν «υπαρξιακές» προκλήσεις είτε λόγω φυσικών καταστροφών είτε για άλλους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους.
Η επιλογή της παροχής προσωρινής προστασίας με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπως προβλέπει η Οδηγία του 2001, έδειξε ξεκάθαρα ότι όταν η ΕΕ θέλει να παρέμβει αποτελεσματικά σε περιόδους κρίσης με μεγάλες ροές ανθρώπων, μπορεί. Την ίδια στιγμή όμως έδειξε ότι όταν δεν παρεμβαίνει δεν είναι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει και οι λόγοι είναι πολιτικοί και εντέλει εάν το σκεφτούμε ρατσιστικοί.
Η αδυναμία της Ένωσης να βρει κοινό βηματισμό και, κυρίως, κοινή πολιτική την καθιστά ευάλωτη. Η Μετανάστευση είναι μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες προκλήσεις μαζί με την Κλιματική Αλλαγή, με την σύνδεση των δύο να γίνεται όλο και πιο δεδομένη. Όσο η ΕΕ μέσω των Κρατών Μελών επιλέγει την μικροπολιτική και εθνική διαχείριση θα παραμένει θεατής των εξελίξεων. Η εργαλειοποίηση του ζητήματος για ψηφοθηρικούς καθαρά λόγους θα οδηγεί τις κοινωνίες σε όλο και πιο συντηρητικές και ρατσιστικές πολιτικές επιλογές, βάζοντας τελικά σε κίνδυνο το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο, υποτίθεται υπερασπίζεται.
Η συζήτηση για την Μετανάστευση είναι πολιτική και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο, με την διαχειριστική διάσταση να συνοδεύει τις πολιτικές επιλογές.
Η εμμονή της ΕΕ να «βλέπει» στο μεταναστευτικό ένα διαχειριστικό πρόβλημα και όχι ένα πολιτικό ζήτημα οδηγεί αναπόδραστα σε λογικές αυτοεκπληρούμενης προφητείας με καταστροφικές πολιτικές συνέπειες. Το βλέπουμε ήδη σε αρκετές χώρες με την ενίσχυση της ακροδεξιάς.
Η Μετανάστευση είναι η ανθρώπινη ιστορία και όσο την θεωρούμε πρόβλημα το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να τη μετατρέψουμε σε πρόβλημα.
