Με αφορμή το τραγικό ναυάγιο στην Πύλο, ακολουθεί μία σύντομη ανάλυση των σχετικών κανόνων του διεθνούς δικαίου που διέπουν τη διάσωση και την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα. 

With a joint letter to the UN Human Rights Council on 19 June 2023, 194 civil society organisations, including GCR, call for the creation of an independent, international monitoring mechanism for human rights violations at the borders.

"In light of the scale, severity, and global nature of this failure to respect, protect and fulfil the human rights of all regardless of migration status", it is imperative to create an independent international mechanism "to undertake a global investigation into deaths, enforced disappearances, torture and other grave human rights violations faced by people in transit across international borders including as a result of pushbacks and collective expulsions, and to contribute to accountability and redress for victims and their families".

 Read the joint letter here

Iδιαίτερα από το 2015 κι έπειτα η Ελλάδα αποτελεί συχνό σημείο εισόδου για αιτούσες και αιτούντες άσυλο, που προσπαθούν να διαφύγουν πόλεμο, διώξεις και παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Η κατάσταση αυτών των ανθρώπων στην χώρα μας χαρακτηρίζεται συχνά από αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες, με αποτέλεσμα την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων τους.  

Τα παιδιά πρόσφυγες είναι μία από τις πλέον ευάλωτες ομάδες και, παρά τις πολύπλευρες ανάγκες τους, αντιμετωπίζουν σοβαρούς κινδύνους και προκλήσεις. Τα ασυνόδευτα και διαχωρισμένα από την οικογένεια τους παιδιά δε, είναι εκτεθειμένα σε ιδιαίτερα αυξημένο κίνδυνο βίας, κακοποίησης και εκμετάλλευσης. Για το λόγο αυτό, χρειάζονται ένα νόμιμο και σταθερό καθεστώς διαμονής για όσο είναι ακόμη παιδιά. Επιπλέον, στην Ελλάδα, αν και υφίστανται σχετικές προβλέψεις από το 2018, και παρά τις τελευταίες νομοθετικές πρωτοβουλίες εξακολουθεί να μην έχει τεθεί σε εφαρμογή το νομικό πλαίσιο για την επιτροπεία, με αποτέλεσμα τα ασυνόδευτα παιδιά να παραμένουν εκτός προστατευτικού πλαισίου και να είναι συχνά εκτεθειμένα σε σοβαρούς κινδύνους.  

www.asylum-campaign.blogspot.gr/

www.facebook.com/asylumcampaign.gr

email: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

*********

STATEMENT*

Pylos shipwreck: Yet another tragedy – consequence of deterrence policies

Athens, 16 June 2023

Seventy-eight (78) people dead and more than 500 missing after the shipwreck off the coast of Pylos are seeking justice against a policy of deterrence that led them to the bottom of the Mediterranean.

Just a few days after an agreement was reached at the Council of Ministers of the EU on the management of migration and asylum, both Frontex and the Greek Coast Guard, which had the responsibility for coordinating search and rescue, failed to provide adequate assistance to an unseaworthy vessel carrying more than 500 people that was in distress for almost a full day, from the time they were informed, resulting in it sinking and dragging hundreds of people into its watery grave.

8 June 2023

30+ civil society organisations (CSOs) raise their concerns and address their recommendations to the European Union and its Member States ahead of the Justice and Home Affairs Council meeting today and tomorrow on the external dimension of migration and the EU Pact on Migration and Asylum.  

On 2 and 3 June 2023, EuroMed Rights gathered 30+ CSOs from across the Euro-Mediterranean region working on migration and asylum in a 2-day seminar and a series of workshops on the right to rescue in the Mediterranean and on the increased criminalisation and backlashes against CSOs and people on the move in Europe and the MENA region.

Since many years now, CSOs and migrants and refugees themselves have been witnessing a fierce escalation in attacks against them and their work, with law, policies and practices infringing on their rights, including with harsh sentences and deprivation of liberty. Search and Rescue (SAR) NGOs in Italy, Greece, Malta and the Central Mediterranean have been criminalized and prevented from saving lives at sea, filling the void left by States who don’t respect their international obligations and responsibility.  

του Λευτέρη Παπαγιαννάκη

79 νεκροί και εκατοντάδες αγνοούμενοι είναι ο τελευταίος απολογισμός (τη στιγμή που γράφεται το κείμενο) του ναυαγίου στα ανοιχτά της Πύλου το οποίο ήρθε σαν τραγική υπενθύμιση της πραγματικότητας της μετανάστευσης, μετά την διθυραμβική υποδοχή του Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Άσυλο από τα Κράτη Μέλη της ΕΕ.

Γιατί η μετανάστευση πέρα και πάνω από πολιτικό και διαχειριστικό ζήτημα είναι βαθιά ουσιαστικά ανθρώπινο ζήτημα, συνδεδεμένο άρρηκτα με την ιστορία.

Η Διεθνής Ημέρα για τα Άτομα που Εργάζονται στο Σεξ γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Ιουνίου με αφορμή τη διαμαρτυρία και κατάληψη που ξεκίνησε τη συγκεκριμένη μέρα το 1975 στην Εκκλησία του Saint-Nizier στη Lyon της Γαλλίας από 100 περίπου άτομα που εργάζονταν στο σεξ. Τα αιτήματα των εργαζομένων αφορούσαν στην αποποινικοποίηση και στην παύση της εκμετάλλευσης της εργασίας τους.

Σήμερα, σχεδόν πέντε δεκαετίες μετά, το αιτήματα των εργαζομένων στο σεξ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης παραμένουν παρόμοια. Η έλλειψη του κατάλληλου νομικού πλαισίου εγκλωβίζει τα εργαζόμενα άτομα σε ένα καθεστώς ευαλωτότητας μέσα στο οποίο στερούνται θεμελιωδών δικαιωμάτων.

The sixth Protecting Rights at Borders Report (PRAB) brings new data on the systematic pushback practices that continue at multiple EU borders. In the first quarter of 2023, 10.691 individual cases of people experiencing pushbacks at European borders have been documented by the PRAB initiative and/or Governments’ procedures. 1.611 of these have undergone a thorough interview process by a PRAB partner to record their demographics, migratory routes, and the rights violations they were exposed to in the joint PRAB data collection tool.

Rights violations remain part of “welcome treatment” during pushbacks

Σπύρος - Βλαντ Οικονόμου*

Ο διάλογος για το προσφυγικό δεν μπορεί να εξαντλείται σε οχυρώσεις

Ζούμε σε μια χώρα όπου θέλουμε να καλλιεργηθούν συνθήκες αξιοπρέπειας και ισονομίας για όλες και όλους ή σε μια χώρα όπου ανάγουμε τους κάθε λογής εξωτερικούς παράγοντες σε απειλές; Ευθύνη της όποιας κυβέρνησης προκύψει σε επικείμενες εκλογές είναι να εκκινήσει τον ουσιαστικό διάλογο και για αυτά και για άλλα.

Του ΣΠΥΡΟΥ-ΒΛΑΝΤ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*

Ανησυχητικές διαστάσεις συνθηκών επισιτιστικής ανασφάλειας για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες αποτυπώνει έκθεση της Intersos Hellas, του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες και της HIAS Ελλάδος, που παρουσιάστηκε σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη Δευτέρα, με την πλειονότητα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση σε φαγητό μόλις μία με τρεις φορές την εβδομάδα και τη συντριπτική πλειονότητα όσων θίγονται να είναι γυναίκες και κορίτσια. Αυτά, σε μια ευρωπαϊκή χώρα, στον 21ο αιώνα.

Οι λόγοι, πολλαπλοί. Αρκετοί αποτυπώνονται στην έκθεση, δεν υπάρχει λόγος να επαναληφθούν εδώ. Με αφορμή όμως και αυτό το μελανό ζήτημα, που σαφώς επηρεάζει ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, τίθεται ένας προβληματισμός σε σχέση με τη διάσταση του προσφυγικού-μεταναστευτικού στον δημόσιο διάλογο, αλλά και εν τέλει την κοινωνική πολιτική του τόπου. Ακούμε διαρκώς για «τον φράχτη». Για το πώς θα λύσει τα προβλήματα, επιδρώντας αποτρεπτικά στην άφιξη περισσότερων ανθρώπων ή ακόμη και για το πώς θα οδηγήσει στον τερματισμό των επαναπροωθήσεων –που κατά τ’ άλλα δεν γίνονται– αφού θα έχει εκλείψει η ανάγκη τους.

Ακούμε για το πώς «ο φράχτης» δεν επαρκεί. Αφ’ ενός, γιατί με βάση τον τρέχοντα σχεδιασμό δεν θα καλύπτει το σύνολο της συνορογραμμής. Αφ’ ετέρου, γιατί η μονομερής έμφαση σε μέσα αποτροπής, χωρίς την απαραίτητη διεκδίκηση ενός δικαιότερου ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου, που να στηρίζει εμπράκτως τις χώρες υποδοχής, όπως η Ελλάδα, στη βάση της ουσιαστικής και όχι απλά υλικής αλληλεγγύης, αφήνει εκτός συζήτησης την ίσως βασικότερη παράμετρο ενός πραγματικά ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου.

Ακούμε για το πώς «ο φράχτης» το μόνο που θα κάνει θα είναι να οδηγήσει σε πολλαπλασιασμό των κερδών των διακινητών, στην ουσία αυξάνοντας τα κέρδη εγκληματικών ομάδων. Το τελευταίο, εξάλλου, αποτυπώνεται και σε εκθέσεις της Europol, αφού πολύ απλά, όταν κλείνει ένας δρόμος, ανοίγει ένας άλλος, συνήθως πιο επικίνδυνος (βλέπε π.χ. την αύξηση του αριθμού των ναυαγίων), αλλά και πιο κοστοβόρος.

Θα πω χάριν συζήτησης και με επίγνωση της απλουστευτικής παρουσίασης των παραπάνω, πως με τους όρους του σημερινού πολιτικού διαλόγου, όλα τα επιχειρήματα έχουν μια βάση, αν και σαφώς κάποια βλέπουν ορθώς και προς τα δυτικά για την πιο εύρυθμη διαχείριση του ζητήματος, άλλα ενδεχομένως σκόπιμα αποκρύπτουν το κόστος σε όρους ανθρώπινων ζωών και δικαιωμάτων, ενώ άλλα, που δεν έχουν αναφερθεί, ορθώς θέτουν το ζήτημα και υπό το πρίσμα μιας πιο υλιστικής ανάλυσης, που στη σημερινή Ευρώπη δύσκολα θα ακουστεί.

Αυτό που, όμως, δεν ακούμε –κι αν κάνω λάθος, προσβλέπω με χαρά στις όποιες διορθώσεις– είναι μια ουσιαστική συζήτηση για το τι κάνουμε, τελικά, ως πολιτεία και ως κοινωνία για αυτούς τους ανθρώπους, που ήδη ζουν ανάμεσά μας. Για αυτούς τους «Αλλους» –τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους χωρίς χαρτιά– που θέλουμε να φροντίζουν τους συγγενείς μας, να καλλιεργούν τα χωράφια μας, να χτίζουν τα σπίτια μας και ούτω καθεξής, αρκεί να μη φαίνονται πολύ και να μη διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Για αυτό το ζήτημα της ένταξης, που ως έννοια αρχίζει να λαμβάνει διαστάσεις μυθικές – κάτι σαν το δισκοπότηρο: όποιος το βρει, θα (αυτο)ενταχθεί, για τους λοιπούς και τις λοιπές, καλή αναζήτηση σε άλλη χώρα.

Και τελικά τα ερωτήματα που μένουν –ή τουλάχιστον κάποια από αυτά– είναι τα εξής: Ζούμε σε μια χώρα όπου έχει σημασία να εξασφαλιστούν τα αναγκαία μέσα επιβίωσης για όλες και όλους ή σε μια χώρα που είναι ανεκτό κάποιοι και κάποιες να μην έχουν φαγητό; Σε μια χώρα όπου θέλουμε οι άνθρωποι που ούτως ή άλλως ζουν, εργάζονται και συνεισφέρουν ενεργά να έχουν προοπτικές ως μέλη της ίδιας κοινωνίας ή σε μια χώρα που είναι ανεκτές οι Μανωλάδες, με όποιες συνέπειες έχει αυτό και στην εθνική οικονομία (αδήλωτη εργασία και κενά σε ζωτικούς κλάδους);

Σε μια χώρα όπου θέλουμε να καλλιεργηθούν συνθήκες αξιοπρέπειας και ισονομίας ή σε μια χώρα που αρκεί να βλέπουμε μονομερώς και να ανάγουμε τους κάθε λογής εξωτερικούς παράγοντες σε απειλές, ώστε να μη μιλάμε, τελικά, για το τι πρέπει να γίνει και εντός συνόρων; Ευθύνη της όποιας κυβέρνησης προκύψει σε επικείμενες εκλογές είναι να εκκινήσει τον ουσιαστικό διάλογο και για τα παραπάνω.

• Ευχαριστώ θερμά τον αγαπημένο συνάδελφο Νασρουντίν Νιζάμι, συζήτηση με τον οποίο στάθηκε αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος άρθρου.

*Υπεύθυνος Συνηγορίας και Επικοινωνίας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ)

Πηγή: https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/390344_o-dialogos-gia-prosfygiko-den-mporei-na-exantleitai-se-ohyroseis